Hai cousas que non se venden. A lealdade ás túas cores, a honra do teu escudo, o respecto pola túa xente. Iso non ten prezo. Ou, polo menos, non debería telo. Pero neste mundo noso, onde todo parece estar en saldo, hai quen demostra que a súa dignidade vale dez miserables euros. Dez moedas de Xudas que serven para venderlle unha entrada a un rival e, con ela, un anaco da alma do Deportivo.
Este fin de semana, en Riazor, non só houbo fútbol. Houbo traizón. Porque non ten outro nome o que fan eses “socios” —e uso o termo con noxo— que ven en cada partido unha oportunidade de negocio. Non son deportivistas. Son mercadores de pacotilla. Xente que leva o carné do club, pero non o escudo no corazón. Persoas que, por un billete, deixan que o inimigo entre na túa casa, ocupe o teu asento e se burle do que ti deberías defender.
¿E para que? Para gañar dez euros. Dez malditos euros. O prezo dun menú do día barato, de tres cafés nun bar de barrio ou dun par de cervexas en calquera garito. Dez euros que, polo visto, son suficientes para que algúns esquezan o que significa ser do Dépor. Porque, sexamos claros: o Sporting non é calquera equipo. Non é un rival máis. É un inimigo histórico. Un deses partidos que doen, que se senten, que deberían ser sagrados.
Pero aí están eles, os pseudodeportivistas, os miserables, vendendo entradas a afeccionados xixoneses como quen vende lotaría no Nadal. O peor non é só o acto, senón a actitude. A indiferencia, o “a min que me importa”, o desprezo por algo que debería ser intocable. É coma se a honra e o orgullo pasaran de moda, coma se a fidelidade ás túas cores fose un concepto vello, oxidado, que xa non paga a pena defender.
E non me veñades con desculpas. Que se a crise, que se hai que sacarlle un extra, que se “eu pago o meu abono e fago con el o que quero”. Mentira. O que queredes é xustificar a vosa deslealdade. Porque ser do Dépor non é só pagar un carné e sentarte nun asento. É sentir, vivir e defender. E se non entendes iso, entón non es deportivista. Es outra cousa. Un oportunista, un turista no teu propio club, un parásito que se alimenta do que outros construíron con suor e bágoas.
¿Sabedes o que pasa cando facedes isto? Que non só vos traizoades a vós mesmos, senón a todos nós. Aos que sentimos o Dépor como algo máis que un equipo. Aos que sufrimos en Segunda, en Primeira Federación, e agora, onde toque. Aos que choramos descensos e celebramos ascensos. Porque venderlle a túa entrada a un rival non é só un xesto individual. É unha fenda na fortaleza, un burato no muro que debería protexernos.
O fútbol é tribalismo, paixón, pertenza. Non é só un deporte; é unha identidade. E se non entendes iso, se non respectas iso, entón non tes nada que facer en Riazor. Porque, ao final, non é o Sporting o que dana ao Dépor. Somos nós, os que permitimos que estas cousas pasen, os que miramos para outro lado, os que deixamos que o inimigo entre pola porta grande, convidado polos nosos propios socios.
Así que, a eses que venderon as súas entradas, dígovolo claro: non sodes do Dépor. Non sodes de ninguén. Sodes mercenarios de baratillo. Xente sen valores, sen orgullo, sen vergoña. E pode que vos embolsásedes eses dez euros, pero o que perdestes non ten prezo. Porque vendestes algo que nunca poderedes recuperar: o respecto dos verdadeiros deportivistas.