Non deixa de resultar abraiante que o balbordo mediático provocado polo calificativo que dá título á canción que representará a España sexa porque se considera ofensivo ou pouco «elegante» para abandeirar ao conxunto do católico e apostólico Estado español. Porque se este ano hai algo obsceno que represente ao festival é o sangue dos milleiros de palestinos asasinados por Israel, flamante participante e patrocinador, ao que non se considerou en ningún momento apartar coma se fixera o ano pasado con Rusia, algo que na organización eurovisiva xustifican considerándose «apolíticos». Xa que falamos de obscenidades, pois imos tirar a casa pola xanela.
A ridiculez argumentativa por autodenominarse «zorra» nun contexto onde pretende xustamente o contrario do que lle achacan os ofendidos, só convida a reflexionar unha vez máis sobre a escasa comprensión lectora da cidadanía patria, incapaces de entender o sentido figurado, ler entre liñas ou a pura retranca para dar a volta a determinadas situacións. E mirade que a letra da canción tampouco é que teña unha retórica refinada nin revirada, cunha linguaxe coloquial e unhas rimas simples onde a mensaxe está no trasfondo que infinidade de mulleres viviron e viven de cotío. Por iso o que pretende é que sexa un canto para romper amarras, para reafirmarse e liberarse desas cadeas que ás veces non se ven desde fóra, pero que se padecen por dentro. Que moleste tanto incluso a políticos que se rasgaron as vestiduras por tamaña ousadía, xa di abondo de certos pensamentos, moi parecidos ou idénticos aos que elaboraron o programa de actividades en Tomelloso para as mulleres, onde a costura e a cociña son as estrelas da «revolucionaria» oferta gubernamental nese lugar. Para todos eles:
«Ya sé que no soy quien tú quieres,
entiendo que te desespere.
Pero esta es mi naturaleza,
cambiar por ti me da pereza».