Susana chamaba desde Donosti á Cadena Ser, concretamente á súa sección chamada «Historias musicales» que conduce Fernando Neira e a presentadora de «Hoy por Hoy» Ángels Barceló. Alí, desgranan cancións e tamén chaman oíntes contando as historias persoais que hai detrás delas, deses temas favoritos que teñen un significado especial e acompañan ao longo de toda unha vida. E ás veces, incluso na morte. Susana quixo compartir a experiencia de seu pai con «Camariñas», interpretada por Luz Casal con Luar na Lubre, contando que era unha canción que lle procuraba paz e acougo, incluso en momentos tan duros como a diagnose dunha enfermidade da que acabaría morrendo no seu lugar natal, en Cádiz, que non deixou de soar mesmo nese último día antes de ser soterrado. Engadía Susana que cada vez que o visita no cemiterio gaditano, volve poñer a canción para que seu pai, dalgún xeito, siga en paz aos acordes da melodía que tanto desfrutaba en vida.
Susana tamén facía fincapé en que non importaba que a canción estivese en galego, língua que descoñecían pero que non impedía que transmitise todo aquelo que lles facía sentir. Algo parecido ocorrera con Julie Fowlis, que a interpretaba na BBC e no Royal Albert Hall nada menos, prendada igualmente da beleza dunha composición que chega a tantos lugares pese a ser cantada nun idioma tan minoritario coma o galego. Quizais pola falla de prexuizos, deses complexos que nos levan a escoitar que «o galego non serve para nada», que crea tanta controversia cando se pretende que se aprenda no Ensino, e que chamen adoutrinar a falar na língua deses devanceiros que agora se esforzan en comunicarse en castelán coas novas xeracións das súas familias. Un idioma no que criaron aos fillos e fillas, co que mesmo sobreviviron á emigración, pero que xa non vale para os netos ou bisnetos, que aínda viven moi preto deles pero parecen doutro país. E cando aparece unha Julie Fowlis, unha Susana ou mesmo as Tanxugueiras no Benidorm Fest, sae o orgullo de seu, o reivindicar iso que nos pertence desde o berce, a nosa língua materna, a propia, a que merece respecto e difusión porque cada vez se fala menos pensando en que total para que, para quen. Pois aí o tedes unha vez máis….Para que outra xente sexa capaz de namorarse do que tantos nados aquí consideran pouca cousa para si e para os seus, mentres nun cemiterio de Cádiz soa de aínda a miúdo, delicadamente, unha canción lonxe da terra, da terra miña…