Son só tres nomes das catorce vítimas asasinadas en dezaséis días deste mes de xullo pola violencia machista, mentres España enteira vivía extasiada por un torneo de fútbol e todas elas pasaban desapercibidas. Dalgunhas non sabemos nin o nome, nin tampouco como as mataron.
Si sabemos que Laia foi acoitelada e Laura, de só vinte anos, asasinada a tiros con súa nai, que se atopaba con ela na casa onde se colou o seu ex mozo para matalas. Amal levaba dez anos sufrindo violencia machista e o seu asasino tiña unha orde de afastamento. Ela estaba dentro do rexistro de VioGén pero, pese a todo, xa é un díxito máis no lúgubre contador de vítimas. Ela e os seus fillos de cinco e sete anos, tamén asasinados e encaixados nun baúl. Algo que todo o entorno onde vivía sabían que podía pasar, pero dobremente vítimas do seu agresor e dun sistema que toma con calma unha violencia que en quince días mata case a unha muller por día. Iso, mulleres á fin e o cabo, porque imaxinade que fosen turistas, e xa non digamos futbolistas porque estaría o país patas arriba, pedindo xustiza e solucións. E terían nomes e apelidos en todos os medios, que adicarían portadas e titulares para resolver eses casos e que non volvesen a pasar.
Pero cas mulleres non. Somos secundarias, insignificantes e invisibles aínda que maten catorce de golpe. Porque nas mesmas datas o país si que se paralizou, pero para celebrar unha copa de fútbol con milleiros de persoas nas rúas. Nos altofalantes públicos, nin unha mención, como se nada pasara. Só vivas a España e reivindicacións nostálxicas de colonias perdidas. É tan absurdo que, se non fose tan tráxico, ata daría risa. Pero para Laia, Amal, Laura e vintetrés mulleres máis, xunto cos dezaoito orfos que deixaron, rir é algo que xa nunca poderán volver facer porque un home que estivo nas súas vidas, decidíu nalgún momento arrincarllas.