Hai cousas que non só doe lembrar; doe soportar. E soportamos demasiado. A Casa Cornide segue sendo o retrato dunha cidade saqueada, un monumento á indecencia, á avaricia dos que escribiron a historia a punta de pistola. Roubaron a casa a golpe de ameaza, de favores políticos e de coaccións. O pobo perdeu, os Franco gañaron. E aínda están gañando, porque hoxe, en pleno 2024, as portas seguen pechadas e o saqueo segue vivo, coas mans sucias de onte e a cobardía de hoxe.
Que ninguén se engane: isto non vai de papeis nin de leis de Patrimonio. Isto vai de dignidade, unha dignidade que seguimos sen recuperar porque os de arriba teñen máis medo de molestar aos herdeiros do ditador ca de enfrontarse ao pobo. A Xunta, cunha pachorra que insulta, aproba expedientes, redacta informes e deixa pasar o tempo. Todo para non molestar. Porque, claro, quen quere abrir un melón como este? Mellor mirar para outro lado.
E mentres tanto, que fan os Franco? Vivir do espolio, coma sempre. As chaves da Casa Cornide seguen no seu peto, como se a compraran con esforzo honrado e non a prezo de vergoña. Unha casa que debería ser un espazo aberto para o pobo é, no mellor dos casos, un recordo amargo, e no peor, un monumento ao poder dos de sempre. Porque esta familia nunca deixou de crelo: Galicia é súa, os seus bens son eternos e ninguén lles vai toser.
E logo temos o rueiro. Pedro Barrié de la Maza, Alfonso Molina, Peñamaría de Llano. Nomes que feden a complicidade, a submisión, a medallas entregadas pola ditadura a cambio de servilismo. Pasear pola Coruña e ver eses nomes nas rúas é coma un golpe constante na cara. Cada placa é unha risa abafada na cara das vítimas, un “isto é o que queda da vosa loita”.
Defensa do Común pide cambios. Loitan. Protestan. Pero o verdadeiro problema non son as placas nin as portas pechadas. O problema é unha cidade, un país enteiro, que leva demasiado tempo traxando coa miseria herdada da ditadura. Temos medo de levantar as alfombras porque sabemos o que hai debaixo: décadas de complicidade, de silencio, de “non te metas nisto”.
Pois ben, o tempo do silencio rematou. Que os Franco o saiban: as portas da Casa Cornide non van quedar pechadas para sempre. Abriranse. E non será por cortesía nin por un favor político. Abriranse porque o pobo acabará forzándoas, como quen forza o candado dunha prisión. E ese día, o espolio que levan décadas protexendo acabará exposto á luz do sol. Entón veremos quen realmente pode mirar á historia sen baixar a cabeza.
Foto Wikipedia