Máis dun cento de delegados e delegadas da CIG-Ensino, representando aos sectores de discapacidade, menores e educación infantil (0-3), concentráronse esta mañá diante da Consellaría de Política Social en Santiago de Compostela. O obxectivo é unánime: esixir á conselleira Fabiola García que os reciba e atenda as súas reivindicacións. A central sindical leva meses intentando un diálogo coa Consellería, con solicitudes que se remontan a decembro de 2023 e que foron ignoradas, chegando a realizar peches en San Caetano.
Para Henrique García, responsable de Ensino Privado da CIG, a actitude da conselleira é inaceptable. Acúsana de centrarse na «propaganda baleira» en lugar de buscar solucións para os problemas do persoal. García sinala que a Consellería é unha «fábrica de conflitos» e alerta de que, tras abrir conflitos nos servizos de coidados, agora parecen querer facelo na discapacidade, menores e infantil.
A pesar de ser servizos públicos esenciais, estes sectores son xestionados maioritariamente por entidades privadas ou sen ánimo de lucro, pero dependen economicamente da Xunta. O principal problema son os convenios estatais precarios, con salarios conxelados e moitas veces por debaixo do Salario Mínimo Interprofesional (SMI). A situación é tal que, segundo a CIG, a maioría dos máis de 5.000 traballadores e traballadoras galegas non verán melloras salariais ata 2029.
Un ultimato e historias de precariedade
A CIG dálle un ultimato á conselleira Fabiola García. Se non hai avances reais nas negociacións coa Administración e as patronais, anunciaranse mobilizacións máis contundentes en outubro, coincidindo coa presentación dos orzamentos da Xunta para 2026, e non se descarta a convocatoria dunha folga xeral.
A precariedade destes traballadores e traballadoras queda patente nos testemuños directos:
- Ana Rodríguez (Educación infantil 0-3): Denuncia ratios «totalmente abusivas» nas escolas infantís e a falta de conciliación laboral e familiar. Explica que, a pesar de traballar por vocación, moitas compañeiras son «traballadoras pobres», xa que os seus salarios están por debaixo do SMI.
- Marcos García (Menores): Pide un convenio galego digno para garantir a estabilidade e a calidade do servizo. Subliña que a diferenza salarial pode ser de entre 500 e 800 euros ao mes con respecto aos profesionais de xestión pública. Advirte que a falta de recursos e a precariedade laboral poden poñer en risco a seguridade dos traballadores e traballadoras, así como a calidade da atención.
- Samuel García (Discapacidade): Confirma que as reivindicacións son similares. Fala da desregularización das xornadas, os problemas de conciliación e a escasa retribución de festivos e quendas nocturnas. Reclama un convenio galego que vaia máis aló do que establece o Estatuto dos Traballadores, xa que a precariedade fai que sexa difícil atopar e reter persoal cualificado.
Reivindicacións clave
Os tres sectores teñen unha serie de demandas comúns para dignificar as súas condicións laborais:
- Aplicación inmediata dos incrementos salariais xa pactados, sen esperar a novos contratos coa Xunta.
- Creación dun Complemento Salarial Autonómico para compensar os baixos salarios.
- Apertura de mesas de negociación para conseguir un convenio galego adaptado á realidade da comunidade, algo que xa está en proceso no sector de discapacidade.
- Homologación salarial entre os distintos centros e a unificación de táboas salariais.
En total, os tres sectores suman máis de 5.000 traballadores e traballadoras que esixen ser escoitados pola Consellería de Política Social, poñendo de manifesto a precariedade que existe en servizos públicos que son xestionados de forma privada.
