Nacida no ano 1923, Rosa Suárez, a tía Rosa, como se lle coñece cariñosamente en Xinzo, pasou por todas as grandes guerras e vicisitudes que marcaron o século XX en Galicia e Europa. Criouse dende nena co rebaño de ovellas familiar, coñecendo de primeira man a dureza e a beleza da vida rural.
A súa xuventude foi un camiño de traballo constante e de contraste xeográfico. Como moitas galegas da súa xeración, viuse na obriga de emigrar, chegando a traballar en Alemaña nunha fábrica de chocolate. Ao regresar, atopou emprego en Xinzo como «chacha» (empregada do fogar) na casa dos donos da telleira, demostrando a súa capacidade de adaptación a distintos mundos e labores.
Finalmente, xubilouse coa actividade que coñecía dende nena: o coidado do rebaño de ovellas dos seus pais, mantendo viva unha tradición ata que unha sobriña, á que ela mesma coidou e criou, continuou coa tarefa.
A día de hoxe, esa sobriña —neta ou sobriña segunda da protagonista, cuxos pais faleceron— é quen a acompaña e a coida.
A pesar da idade avanzada, é unha muller moi activa e ordenada. Gústalle manter as súas rutinas e gozar das cousas sinxelas; todas as tardes sae a pasear, xunto a Daniel, o seu sobriño neto (fillo da súa coidadora), mantendo así un fermoso vencello interxeracional. É a memoria viva da aldea, un testemuño de que a forza reside na sinxeleza e na orde da vida.
