Hai dez anos, un deportivista chamado Jimmy saíu da casa para animar o seu equipo e nunca máis volveu. Dez anos xa do seu asasinato a mans duns neonazis que o lanzaron ao río como se fose lixo, como se a súa vida non valese nada. Dez anos de silencios cómplices, de xustiza de plastilina, de carraxe acumulada mentres os culpables seguen vivindo as súas vidas sen pagar polos seus crimes.
Jimmy non morreu nun accidente, nin foi unha pelexa de taberna que se foi das mans, como nos quixeron facer crer algúns miserables. Foi un asasinato. Puro e duro. Frío, premeditado, covarde. Uns mataron a golpes e outros miraron para outro lado, tanto naquela mañá como nos anos que seguiron. Porque aquí, cando o asasinado é un hincha de fútbol, os mortos son de segunda, como se non fosen persoas, como se non tivesen familia nin dereito á dignidade.
E así estamos, dez anos despois, cun país que esquece rápido, cunha sociedade anestesiada, coa memoria de Jimmy diluíndose entre cánticos de fondo e partidos os domingos. ¿Cantas voces berraron xustiza? Moitas. ¿E cantas foron escoitadas? Ningunha. A investigación foi unha farsa, o xuízo unha broma macabra e os culpables camiñan libres porque aquí, se matas cun escudo ideolóxico e baixo a protección do sistema, parece que todo está permitido.
Pero a morte de Jimmy non foi só o acto dun grupo de bestas. É o reflexo dunha podremia maior: a tolerancia social e institucional co odio, a indiferenza diante do fanatismo, a normalización da violencia nos márxenes do deporte. Aquí, o odio non só ten barra libre; tamén ten quen lle lave a cara.
¿E que pasa cos que deixaron morrer este caso? ¿Cos que permitiron que a xustiza se apagase? Eses son igual de culpables que os asasinos. Os xuíces que arquivan, os políticos que calan, os medios que miran para outro lado. Todos eles teñen as mans manchadas de sangue, aínda que finxan que non. O silencio, a pasividade e o esquecemento son os seus golpes.
Dez anos despois, seguimos berrando xustiza. Seguimos berrando porque a memoria de Jimmy non merece ser pisoteada, porque ningún neonazi merece durmir tranquilo, porque non pode ser que matar a un home sexa gratis neste país de covardes. Non podemos esquecer, porque esquecelo sería matalo de novo.
Así que berrade. Berrade alto. Berrade até que as súas miserias sexan tan grandes que non poidan ignoralas. Porque Jimmy merece xustiza, e nós merecemos un país onde a súa morte non quede impune. ¿Ou é que imos deixar que o esquecemento nos convirta en cómplices?